Again Come in........

Again Come in, but this time a little bit different

………the artist saw something, and you are left out.......

In Hungarian the extension –be/-ba means ‘to enter’ or ‘to go inside’. Megyek a boltba means: I enter the shop. I would like to discuss with you entering a piece of art. Because how do you look at an object? Looking at it is one thing, but seeing something? And you can also observe, look inside, as it were. When you learn how to look, you will see more and more, you get in-sight.

In secondary education art appreciation is part of the art classes. The students learn how to look at art, besides hands on creativity. It is a little bit too much to describe the entire subject content, but here are a few starting-points. The first thing you have to allow yourselve is time.

Take your time to look at an object for a long(er) time. A simple exercise:

Exercise 1

Try to describe a statue in such a manner that someone who has not seen it, can imagine what it lookes like

This exercise takes time, and forces you to stand stil at an object, and only by describing it you already see more. And while you are describing you are already judging it. You have an opinion. Do you think it is nice or not, well done, artistic? This is a first step towards regarding.

Exercise 2

Try to explain the statue, what is it about? Can you give it a title, do you see a subject? Use your own knowledge, your general development, and use your feelings.

Then it is time for the next step: regarding. In artistic terms this is called iconography. Curiosity and amazement are good grounds. Look at parts of the composition, like the form, the colour, the light, material, technique. But what about the presentation? What is it you see? Now it is all about looking for the meaning. For this you use source research: clarification by the artist, the gallery owner, art library, hall text, text in the cataloque, (art) historic text, art programmes on television, internet, the library. From the knowledge you gained by watching and research you come to an interpretation.

A nice pitfall when watching and interpreting a piece of art is that you ascribe a meaning to a statue while you only have little information, or too much knowing, understanding and time. I call that nice, because art history shows that interpretation varies in the course of time. So, feel free to believe in your own truth, and when you can, just enjoy looking and the experience.

I remember an experience I had in the Tate Modern in London [1]. I was looking for Rothko’s work and in the hall, sitting in the midst of the nine paintings, I was impressed by the peace and quiet I experienced. That experience, something that is called the aura of the art piece [2],  is unique for the time and place in which you see and experience the art. The peacefulness in that hall influenced the visitors; a young couple entering the hall laughing out loud was silent while taking two steps.

Every gallery should have a place to sit down and enjoy.

Now for the last exercise: try and look at this statue, and when you have the opportunity, come and see the gallery for yourself.

---

[1] http://nl.wikipedia.org/wiki/Tate_Modern

[2] Walter Bejamin: the piece of art in its time: https://sites.google.com/site/kunstfilosofiesite/Home/teksten/benjamin-het-kunstwerk-in-het-tijdperk-van-zijn-technische-reproduceerbaarheid

Hoe kom je binnen?

Opnieuw Kom binnen, maar nu anders.

………de kunstenaar zag iets, en jij hebt het nakijken.......

In het Hongaars betekent het achtervoegsel - be/-ba, naar binnen. Megyek a boltba betekent: ik ga de winkel in. Ik wil het dit keer hebben over binnenkomen in een kunstwerk, want hoe kijk je naar een object? Kijken is één, maar iets zien? Je kunt ook be-kijken, als het ware naar binnen kijken. Als je goed leert kijken ga je meer zien, je verwerft in-zicht.

In het voortgezet onderwijs maakt het vak kunstbeschouwing deel uit van de kunstvakken, waarin de leerlingen, naast het zelf beeldend zijn,  leren naar kunst te kijken.  Het voert te ver om hier de hele vakinhoud te behandelen, maar er zijn een paar uitganspunten die hier beschreven  kunnen worden. .

Het eerste wat je jezelf moet gunnen is tijd.

Neem de tijd om lang(er) naar een object  te kijken. Hier volgt daarvoor een eenvoudige oefening.

 Oefening 1       Probeer een beeld te beschrijven, en wel zo dat een ander die het niet ziet, zich kan voorstellen hoe het eruit ziet.

Door deze oefening, die tijd kost, dwing je jezelf om even stil te staan bij een object, en door dit beschrijven ga je al meer zien. Bij dit beschrijven ontstaat vanzelf al het eerste beoordelen. Je vindt er iets van. Vind jij het mooi of niet mooi, knap gedaan, kunstig dus? Dit is de opstap naar beschouwen.

Oefening 2        Probeer daarna het beeld te verklaren, waar gaat het over? Kun je een titel geven aan het werk, zie je een onderwerp? Gebruik hierbij  je eigen kennis, je algemene ontwikkeling, en sluit zeker je gevoel niet uit.

Dan komt de volgende stap waarin je gaat be-kijken. In kunstterminologie heet dit  iconografie. Nieuwsgierigheid en verwondering zijn hierbij goede drijfveren. Let daarbij op onderdelen van de vormgeving, zoals bijvoorbeeld vorm, kleur, licht, compositie, materiaal, techniek. Maar hoe zit dat met de voorstelling? Wat zie je eigenlijk, het gaat nu om het zoeken naar betekenis.  Hiervoor komt bronnenonderzoek in aanmerking, dat kan zijn: toelichting door kunstenaar, door galeriehouder, kunstuitleen, zaaltekst, catalogustekst, (kunst) historische tekst, kunstprogramma op tv, internet, bibliotheek. Vanuit de kennis die je hebt opgedaan uit kijken en onderzoek kom je tot interpretatie.

Een fraaie valkuil bij het bekijken en interpreteren van een kunstwerk is dat je vanuit te weinig gegevens, of teveel vanuit je eigen weten, begrip en tijd, een betekenis toekent aan een beeld. Ik noem dat fraai, omdat uit de kunstgeschiedenis blijkt dat de interpretatie nogal eens kan wisselen in de loop van de geschiedenis. Geloof dus gerust in je eigen waarheid, en als het lukt, geniet gewoon van het kijken en ervaren.

Ik herinner me een ervaring van jaren geleden  in het Tate Modern in Londen[1].  Ik ging op zoek naar het werk van Rothko, en daar in de zaal, zittend tussen de negen doeken was ik sterk onder de indruk van de rust die dit alles uitstraalde. Die ervaring, iets wat in de literatuur de aura van het kunstwerk[2] heet,  is uniek voor de tijd en ruimte waarin je het kunstwerk be-kijkt en ervaart. De  rust die in deze de ruimte aanwezig heerst, beïnvloedde de bezoekers; een jong stel dat luid lachend binnenkwam was binnen twee stappen stil.

In elke galerie zou eigenlijk een goede mogelijkheid moeten zijn om rustig te zitten en te “genieten”.

Nu de laatste oefening: probeer maar eens dit beeld te be-kijken, en als je dan in de gelegenheid bent, kijk dan eens in het echt in de galerie.

---

[1] http://nl.wikipedia.org/wiki/Tate_Modern

[2] Naar Walter Bejamin: Het kunstwerk in het tijdperk etc, zie : https://sites.google.com/site/kunstfilosofiesite/Home/teksten/benjamin-het-kunstwerk-in-het-tijdperk-van-zijn-technische-reproduceerbaarheid

come in

Come in

Rather strange, you’re approaching a big arch with large gates. It should be inviting and you would like to feel welcome, but… have you ever looked up at a church entrance? What you see there is not that funny: monsters tearing you apart, a large figure staring down upon you, shivering little people, but fortunately also some cheerful looking persons. How welcome are you really?

The modern spectator watches a youtube clip about the Middle Ages, or a page from a comic about the end of days when God appears to judge the good guys and the bad. This event is depicted above the western entrance of the church. Like the sun goes down in the west, that is how in the end of days the world will perish and it will be judgement day.

The pictures show the most beautiful tympanum I have seen, in Conques (Fr). This picture in relief depicts the choice between good and evil. The good person is allowed to go to heaven, guided by angels. The evil person is seized by demons, pushed into the leviathan and foltered in hell.

Later on, I would like to tell you more about illustrations regarding the church, but right now I would like to link to the statue annunciation[1] which shows an angel (besides the hotpants I already told you about) and a very typical medieval gesture: a big pointing finger. To a believer back in those days that was an obvious sign: pay attention, pay attention! I have something to tell you.

Gestures… Also a great subject in art history and I would like to link this to a fragment (left door, fourth from the top) on the church doors in Hildesheim (Germany). In this fragment God is so angry and disappointed in Adam and Eve that he points them out of paradise, angered: watch out, watch out you two, get out before it is too late. We all know the consequences, mankind has to find his way to the 21. century in pain, sweat and sorrow for the loss of paradise. We made it, but now we have to see how we can struggle on.

These doors are from the 12. century and are a masterpiece of craftmanship. The depiction is typical for the symbolic language of Roman art in which omission is important, thereby showing the essence of a story.

Even without biblical knowledge everybody can think of the matching story, just by taking a little but of time. A pointing finger, such a subtle element in depicting a piece of a story is rather interesting, isn’t it…

---

[1] Zie facebook verhaal van 26 dec 2013                                                                                              

Kom binnen

Vreemd eigenlijk, je nadert een grote boogopening met poorten, het  zou uitnodigend moeten zijn en je wilt je graag welkom voelen, maar… keek je wel eens naar boven bij zo’n kerkingang? Wat daar te zien valt is niet bepaald vrolijk: monsters die je verscheuren, een grote figuur die streng op je neerkijkt, bibberende kleine mensjes, maar gelukkig toch ook wat opgewekter kijkende figuren. Hoe welkom ben je eigenlijk?

De beschouwer van nu kijkt  naar een still van een youtube filmpje uit de middeleeuwen, of naar een pagina uit een stripverhaal over het einde der tijden wanneer God komt om een definitief oordeel te vellen over de goedzakken  en de slechterikken.  Deze gebeurtenis wordt afgebeeld boven de westelijke hoofdingang van de kerk. Zoals in het westen de zon ondergaat, zo vergaat op het einde der tijden de wereld en het is tijd voor het Laatste Oordeel.

Op de afbeeldingen zie je het mooiste tympaan  dat ik gezien heb, in Conques (Fr). Deze afbeelding in reliëf beeldt de keuze uit tussen goed en kwaad. De goede mens mag, geleid door engelen,  naar de hemel. De slechte mens wordt door de duivels gegrepen, de Leviathaan ingeduwd en aan folteringen blootgesteld in de hel.

Ik wil later nog wel meer kwijt over de beeldverhalen met betrekking tot de kerk, maar ik wil nu de link leggen met het beeldje annunciatie[1], waarin ik de engel, behalve de al eerder genoemde hotpants, ook een typisch middeleeuws gebaar heb meegegeven, en wel de grote wijzende vinger, die voor de gelovige in die tijd duidelijk te interpreteren was als: let  op, let op, ik heb je wat vertellen.\

Gebaren, is weer zo’n prachtig onderwerp uit de kunstgeschiedenis en hier wil ik dit gebaar verbinden met een fragment (linkerdeur 4^e van boven) van de kerkdeuren in Hildesheim (D).

Hier is God wel zó kwaad, én ernstig teleurgesteld in de mensen Adam en Eva dat hij ze vertoornd de weg wijst uit het Aards Paradijs: let op, let op jullie, smeer hem voor het te laat is. Het vervolg is bekend, in pijn en zweet, en in verdriet om het verloren paradijs moet de mensheid zien in de 21^e eeuw te komen, oef , dat is gelukt, nu maar zien we hoe we verder komen.

Deze deuren stammen uit de 12^e eeuw en zijn een meesterwerk van vakmanschap,  de uitbeelding is typisch voor de symbooltaal van de romaanse kunst, waarin weglaten van belang is, zodat de essentie van het verhaal zichtbaar wordt.

Ook zonder bijbelkennis kan ieder die er de tijd voor neemt het bijbehorend verhaal bijna zelf bedenken.

Een gebarende vinger, zo’n subtiel element in uitbeelding van een stukje verhaal is toch uitermate boeiend, of niet soms…

---

[1] Zie facebook verhaal van 26 dec 2013                                                                                            

To exhibit

The meaning of the word exhibit speaks for itself, but coming from Latin it also means leaving something behind, and explain. That’s surprising, isn’t it? I feel like I am relinguishing or giving up my works, even though it is only temporary. And as for that explaining, well… I always like to explain things.

The picture shows a panoramic view of my solo exposition “surprise” in Pécs (Hungary) where I left 23 of my statues (January 8. – February 5.).

To me exhibition or exposition means a springboard out, from my private workshop to the outside world, which is not awaiting me. Do I have to conquer that? Well, I don’t think so. To me, it’s about sharing what is possible in the proces of nothing to something. Every new attempt to try and shape a piece of wood to an object is an exploration, and in the meantime you travel known paths helping you along, while sometimes you immediately find yourself in unknown territory. A piece of wood has a form in itself that needs to be discovered. That is how I see it. Shaping asks for knowledge of material and tools, skills, but also for leaving experience behind and finding new ways.


I do not have detailed pictures of all my statues, but I can give you this example. Janusz was a piece of wood with a branch. After removing some parts and trying to see through the mass, I came up with the idea to make a two-faced bird which inspired me to call the statue Janusz (I wrote about Janusz on Facebook January 2.) In Roman antiquity Janusz was the god of New Year. He was mainly depicted with an old and a new portret head, the old one facing down and the younger one raising its head. Surprise plays a significant role in my work because I try to be open to the characteristics of the material I work with. I hardly use any machines, because I find that working by hand gives me opportunity to develop ideas as I go along.

exposeren

De betekenis van het woord expositie spreekt voor zich, maar afkomstig uit het latijn heeft het ook de betekenis van iets achterlaten en ook verklaren.

 Dat is verrassend, nietwaar? Ik heb het gevoel dat ik mijn werken uit handen heb gegeven, al is het maar tijdelijk. En wat dat verklaren betreft, van nature leg ik nu eenmaal graag iets uit.

Op de foto is een panoramisch overzicht te zien van een deel van mijn solo-expositie “verrassing” in Pécs (Hongarije), waar ik 23 van mijn beelden heb achtergelaten. Deze expositie is vanaf 8 januari tot 5 februari.

Voor mij betekent exposeren de springplank naar buiten, uit de beslotenheid van mijn atelier naar de buitenwereld, die niet op mij zit te wachten. Moet ik die dan veroveren? Nou nee, dat dacht ik niet, het gaat mij meer om het laten delen in wat er mogelijk is in het traject van niets tot iets.

Elke nieuwe poging om van een blok hout te komen tot een object is een ontdekkingsreis, waarbij je soms een deels bekende weg aflegt die je goed op weg helpt, en soms direct op een onbekend terrein komt. Een blok hout heeft een te ontdekken vorm in zich, dat is mijn uitgangspunt, het vormgeven daarvan vraagt kennis van materiaal en gereedschap, om vaardig te werken, maar ook wel om juist ervaring achter je te laten en nieuwe wegen in te slaan.

Nu heb ik niet van al mijn beelden  een fotoverslag, maar ik kan wel dit voorbeeld laten zien. Janusz was een blok hout met een tak, na wat weghalen en proberen door de massa heen te kijken kwam ik op het idee om er een vogel van te maken met twee koppen. Dat bracht mij op het idee het beeld Janusz te noemen ( op mijn facebook pagina van 2 januari schreef ik: In de Romeinse oudheid was Janus de god van Oud- en Nieuwjaar, en hij werd veel afgebeeld met een oude en jonge portretkop, de oude naar beneden gericht en de jonge omhoog).

Verrassing speelt een grote rol in mijn werk omdat ik probeer open te staan voor het eigene van het materiaal waarin ik handmatig werk. Ik maak niet of nauwelijks gebruik van machines, omdat het tempo van handmatige aanpak mij juist veel ruimte biedt om ideeën te ontwikkelen en invallen een kans te geven.